Wanneer ik nieuwe mensen ontmoet, waar dan ook, is mijn ervaring dat zij direct een idee hebben van wat ik doe, wat ik wel en niet kan en dus van wie ik ben. Niet vreemd, want de eerste indruk over iemand wordt binnen een paar seconden gevormd.
Echter tegen dat beeld van wie ik ben, enkel gestaafd op wat men ziet, moet ik vervolgens wel opboksen: een meisje met een taststok; de beperking, het niet kunnen.

‘Je woont zeker niet op jezelf, he?’

‘Heb je een vriend? Je vriend is zeker ook blind of slechtziend, niet?’

‘Werk jij eigenlijk of heb je een Wajong-uitkering?’

‘Kijk! Wat apart… Die is blind.’

‘Kijk daar, dat meisje is een beetje…’

True story. Deze opmerking werd laatst over mij gemaakt op straat. Die onheilspellend afgebroken zin kan alleen maar vreemd eindigen, right? ‘Een beetje raar?’, ‘een beetje blind?’
Je moet best wat in je mars hebben om je niets aan te trekken van de aannames die blijken uit bovenstaande vragen en opmerkingen.Toch ga ik graag tegen de stigma’s in, want buiten mijn visuele beperking om ben ook ik een persoon. Een persoon met heel veel kwaliteiten, mogelijkheden, interesses en hobby’s.
David Bowie formuleerde het prachtig:

‘Wear your wound as if to make someone proud’ (David Bowie – Win)

Kijk hoe het is om niet te kunnen zien maar zichtbaar te genieten. Welkom in mijn wereld.