Het ruisende geluid van de zee dat je langzaam in slaap wiegt… het geluid van de krekels in de cypressen bij het strand… de geuren van alle wilde kruiden die je ruikt als je door de heuvels loopt.

Ik wil nu al terug naar Corfu!

In juni ben ik samen met mijn (ziende) vriend twee weken naar dit prachtige Griekse eiland gereisd. Twee weken lang hebben we het hele eiland verkend. Ik neem je graag mee in de hoogtepunten en in wat iemand met een visuele beperking nu zoal kan doen in Griekenland.

Het is een heerlijke vakantie geweest, vol met actief bezig zijn maar ook met ruimte voor ontspanning en rust.

Laat mij je meenemen naar de start van deze vakantie.

Aangezien ik deze reis met mijn vriend maakte, zijn we samen naar Schiphol Amsterdam gereden. Wees gerust, mijn vriend bestuurde de auto… niet ik.

Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen, dragen we altijd samen onze koffers naar de bushalte en na de busrit verder tot aan de check-in balie. Dit vergt wat creativiteit van mijn kant: met mijn ene hand rol ik mijn koffer en met mijn andere hand gebruik ik mijn taststok. Mijn vriend heeft – letterlijk – zijn handen vol aan zijn eigen bagage. Daarom volg ik zijn verbale aanwijzingen, zodat ik veilig over de parkeerplaats loop en hem niet kwijtraak.

Zie je het voor je? Hihi.

Zodra ik mijn koffer heb ingecheckt, begint voor mij het ontspannen gedeelte van de reis. Samen met mijn vriend loop ik door het vliegveld, ik bij hem aan de arm.

Schiphol heeft voor mij altijd iets bruisends; ik krijg er energie van om het vliegveld binnen te wandelen en alle geluiden in mij op te nemen. Zelfs ‘s nachts, als veel winkels gesloten zijn, is er nog genoeg te horen. Hier begint voor mij het vakantiegevoel, hoe moe ik ook ben van de reis tot dan toe.

Bij de security aangekomen, lever ik mijn taststok in samen met de handbagage, waarna ik door de bodyscan loop zonder stok. Dit keer stond er iemand van de security klaar om mij op te vangen aan de andere kant van het apparaat.

Deze reis kozen we ervoor om na de security te ontbijten. Het was vijf uur ‘s ochtends en alleen de Starbucks was open. Voorverpakte sandwiches en een Matcha latte was mijn ontbijt.

Als ik op reis ga, wil ik graag zo gezond mogelijk eten. Doordat eetgelegenheden en winkels nog niet open waren, had ik dit keer geen andere keuze. You gotta do what you gotta do.

Na wat wachten bij de gate, konden we boarden. Over het algemeen is het zo dat ik, als iemand met een beperking, als eerste mag boarden, net zoals gezinnen met jonge kinderen. Van tevoren geef ik namelijk, bij het boeken van mijn reis, aan dat ik een visuele beperking heb. Zo kan men hier rekening mee houden.

Deze reis kreeg ik echter geen voorrang. Wel kwam het cabinepersoneel mij voor de vlucht vragen of ik de veiligheidsinstructies nog extra uitgelegd wilde krijgen. Ook dit is standaardprocedure bij mensen met een visuele beperking. Per vliegmaatschappij verschilt het echter wel wat deze service inhoudt: ik heb reizen gehad waarbij personeel mij geen extra aandacht gaf en ik heb reizen gehad waarbij men keurig netjes zelfs een reliëfboek had waarin het vliegtuigtype werd omschreven. Zo kon ik zelf lezen waar de nooduitgangen, toiletten, cockpit en dergelijke waren.

Tijdens de extra uitleg die ik dit keer kreeg over de veiligheidsinstructies liet men mij een zwemvest voelen en er werd mij uitgelegd waar het zuurstofmasker tevoorschijn komt. Ik heb de veiligheidsinstructies al vaak gehoord en ook al vaak de extra uitleg gehad, maar toch vind ik het fijn om deze extra uitleg regelmatig te krijgen. Je weet nooit wanneer je het echt nodig zult hebben.

En toen was het tijd om op te stijgen. Op naar Corfu!

In mijn volgende blog lees je over mijn verblijf op Corfu. Ik heb een aantal geweldige foto’s die ik met je wil delen.

Ben jij al eens in Griekenland geweest?