In de maanden dat Boyka en ik een team zijn, hebben we al heel wat avonturen meegemaakt. Van hilarische momenten tot spannende en verwarrende.

Een bril had misschien geholpen?

Op een heel mistige en druilerige januariochtend lopen Boyka en ik op een lekker tempo richting het treinstation. Bij een zijstraat laat ik Boyka een paal zoeken, mijn oriëntatiepunt om te weten dat ik daar veilig kan oversteken.

We zetten een stap vooruit om goed zichtbaar te zijn, voordat we gaan oversteken. Dan staan we stil en ik luister of er verkeer aankomt. Nee… het is stil. Ik steek mijn herkenningsstok de lucht in en tel tot 3. Ik hoor nog steeds geen verkeer; het is veilig. We steken over.

En dan… na twee of drie stappen gezet te hebben, klinkt er links van mij een oorverdovend hard ‘ieeeeeeeeehh!’ van remmen en piepende banden. Ik schrik mij rot en verstijf.

Een auto is, ik schat, een meter of twee van ons vandaan tot stilstand gekomen. Met bonzend hart voel ik aan Boyka. Is hij geraakt? Snel steken we over naar de stoep… waar het veilig is.

In mijn racende gedachten duikel ik een paar scheldwoorden op, die ik naar de auto roep. Die staat daar maar, met draaiende motor. Dan rijdt de auto wat meer naar ons toe en even denk ik dat de bestuurder wellicht zijn raampje gaat openen om te vragen of het met ons gaat… maar nee, dan rijdt hij verder.

Beduusd en boos vervolg ik mijn weg.

Badjas-Boyka

Baasje en ik lopen in het bos. Nou ja, baasje loopt en ik ren! Het zand stuift op aan alle kanten, zo hard ren ik.

Hier aan de rechterkant komt die opening in het bos waar ik eerder al een paar keer langs ben gerend, maar nog nooit in ben gegaan. Laat ik daar eens gaan rondneuzen…

Ik loop de open plek in. De grond loopt hier naar beneden en er is hier heel veel water. Bah, ik houd niet van veel water. Als ik in bad moet, kijk ik altijd heel beteuterd… maar dit water is anders. Misschien durf ik hier wel in.

Ik race over de open plek, ik spring over de heuveltjes en als ik door het losse zand ren langs de waterkant, word ik helemaal gek. Joepie, dit is leuk!

Baasje zit dichtbij op een heuveltje naar mij te kijken. Ze heeft de slappe lach. Volgens mij vindt ze mij grappig! Daarom ren ik nog maar wat harder en neem ik een aanloop… zo het water in! Ik ren als een dolle door het water… en dan weer het gras in.

OK, dat was niet zo eng! Ik ren nu dieper het water in en doe mijn kop onderwater. Ik probeer zelfs een beetje te zwemmen.

Die zwemvliezen heb ik toch niet voor niets!

Tien minuutjes later zit ik druipend naast de auto. Ik ben nu bruin en zwart in plaats van goudblond! Wat heb ik een lol gehad.

Baasje lijkt iets minder blij te zijn. Ik krijg een of ander stom zacht ding om mijn lijf dat al het water opzuigt. Ik hoor baasje zeggen dat het een badjas is.

Wacht maar, baasje: de volgende keer ga ik nog harder door het zand rennen en nog meer zwemmen!

Stalkers met flippers

Het is maart. De vogels fluiten, de zon schijnt en insecten zoemen erop los. Het lijkt al lente!

Vrolijk laat ik Boyka uit, gewapend met mijn taststok. Ik rol ermee over de grond zodat ik weet waar ik ben. We lopen langs een beekje.

Daar zijn onze vrienden, de eendjes. Vrolijk vliegen ze voorbij over het water. En daar hoor ik plotseling het inmiddels welbekende én angstaajagende geluid… ‘swoosh, swoosh, swoosh!’…

Daar zijn de stalkers weer, twee zwanen. Het beekje is hun vaste stek en nu in het broedseizoen zijn ze niet blij met deze twee indringers. Ik hoor vleugelgeklapper onze kant op komen. Ik maak dat we wegkomen!

Met mijn stok in de ene hand en de riem van Boyka in de andere, ren ik zo ongeveer het pad af.

Boyka vindt die twee witte gevleugelde dingen maar interessant. Hij blijft achterom kijken.

De volgende ochtend zit een zwaan ons zelfs op te wachten als we bij onze uitlaatplek komen!

Pff, ik ben blij dat Boyka zo goed naar mij luistert en dat ik mijn stok bij mij heb. Dat ding komt hard aan, just in case!